Okres 1919 r. – 1945 r.

W roku 1919 oddano do użytku stację pomp wodociągowych wyposażoną w 3 elektryczne zespoły pompowe o łącznej wydajności 1100m3/h. Jako rezerwę na czas przerw w dostwach prądu zastosowano zespół spalinowy. W tym samym czasie obok stacji wybudowano terenowy zbiornik wody czystej o pojemności 900 m3.

Rok 1926

• długość przewodów wodociągowych – 30,6 km
• produkcja wody – 1 440 000 m3/rok ~ 4 000 m3/dobę
• w roku 1925 Racibórz liczył ok. 50 000 mieszkańców

Dla zapewnienia odpowiedniej ilości wody dla miasta, w latach dwudziestych ubiegłego wieku oddano do użytku dodatkowo cztery studnie płytkie na ujęciu przy ul. Bogumińskiej. Jednak jakość wody pozostawiała wiele do życzenia. Woda charakteryzowała się dużą korozyjnością, nadmiarem manganu i żelaza. W roku 1933 oddano do użytku tzw. wapniarkę, w której prowadzono dekarbonizację mlekiem wapiennym i halę odżelaziania. Urządzenia te pozwoliły na odżelazianie i odmanganianie wody oraz usunięcie agresywnego CO2.

Rozwój miasta w latach trzydziestych i konieczność zapewnienia poprawnego funkcjonowania wodociągów spowodowała, że w roku 1935 oddano do użytku przy ul. Starowiejskiej zbiornik wieżowy. Wieżę zaprojektowano już w roku 1926 i koszt jej budowy wynosił 240 tys marek. Budowla ma wysokość 42 m i stoi na wzniesieniu 216 m.n.p.m. W wieży mieściły się dwa zbiorniki o pojemności 1200 m3, a także mieszkania dla pracowników obsługi i ich rodzin. W wieży znajdował się również ośrodek szkoleniowy z pełnym zapleczem. Wieża ciśnień funkcjonowała do końca wojny zasilając jednak tylko Ocice. Przyczyną takie stanu rzeczy było zbyt wysokie ciśnienie wody w samym mieście, które ponownie zasilano z wieży przy ul. 1 Maja.